BRHADARANYAKA UPANISHAD
1.4
தமிழில்
1. In the beginning this (world) was only the self, in the shape of a person. Looking around he saw nothing else than the self. He first said, ‘I am.’ Therefore arose the name of I. Therefore, even to this day when one is addressed he says first ‘This is I’ and then speaks whatever other name he may have. Because before all this, he burnt all evils, therefore he is a person. He who knows this, verily, burns up him who wishes to be before him.
2. He was afraid. Therefore one who is alone is afraid. This one then thought to himself, ‘since there is nothing else than myself, of what am I afraid?’ Thereupon his fear, verily, passed away, for, of what should he have been afraid? Assuredly it is from a second that fear arises.
3. He, verily, had no delight. Therefore he who is alone has no delight. He desired a second. He became as large as a woman and a man in close embrace. He caused that self to fall into two parts. From that arose husband and wife. Therefore, as Yajnavalkya used to say, this (body) is one half of oneself, like one of the two halves of a split pea. Therefore this space is filled by a wife. He became united with her. From that human beings were produced.
4. She thought, ‘How can he unite with me after having produced me from himself?’ Well, let me hide myself. She became a cow, the other became a bull and was united with her and from that cows were born. The one became a mare, the other a stallion. The one became a she-ass, the other a he-ass and was united with her; and from that one-hoofed animals were born. The one became a she-goat, the other a he-goat, the one became a ewe, the other became a ram and was united with her and from that goats and sheep were born. Thus, indeed, he produced everything whatever exists in pairs, down to the ants.
5. He knew, I indeed am this creation for I produced all this. Therefore he became the creation. He who knows this as such comes to be in that creation of his.
6. Then he rubbed back and forth and produced fire from its source, the mouth and the hands. Both these (mouth and the hands) are hairless on the inside for the source is hairless on the inside. When they (the people) say ‘sacrifice to him,’ ‘sacrifice to the other one,’ all this is his creation indeed and he himself is all the gods. And now whatever is moist, that he produced from semen, and that is Soma. This whole (world) is just food and the eater of food. Soma is food and fire is the eater of food. This is the highest creation of Brahma, namely, that he created the gods who are superior to him. He, although mortal himself, created the immortals. Therefore it is the highest creation. Verily, he who knows this becomes (a creator) in this highest creation.
7. At that time this (universe) was undifferentiated. It became differentiated by name and form (so that it is said) he has such a name, such a shape. Therefore even today this (universe) is differentiated by name and shape (so that it is said) he has such a name, such a shape. He (the self) entered in here even to the tips of the nails, as a razor is (hidden) in the razor-case, or as fire in the fire-source. Him they see not for (as seen) he is incomplete, when breathing he is called the vital force, when speaking voice, when seeing the eye, when hearing the ear, when thinking the mind. These are merely the names of his acts. He who meditates on one or another of them (aspects) he does not know for he is incomplete, with one or another of these (characteristics). The self is to be meditated upon for in it all these become one. This self is the foot-trace of all this, for by it one knows all this, just as one can find again by footprints (what was lost). He who knows this finds fame and praise.
8. That self is dearer than a son, is dearer than wealth, is dearer than everything else and is innermost. If one were to say to a person who speaks of anything else than the Self as dear, he will lose what he holds dear, he would very likely do so. One should meditate on the Self alone as dear. He who meditates on the self alone as dear, what he holds dear, verily, will not perish.
9. They say, since men think that, by the knowledge of Brahman, they become all, what, pray, was it that Brahman knew by which he became all?
10. Brahman, indeed, was this in the beginning. It knew itself only as ‘I am Brahman.’ Therefore it became all. Whoever among the gods became awakened to this, he, indeed, became that. It is the same in the case of seers, same in the case of men. Seeing this, indeed, the seer Vama-deva knew, ‘I was Manu and the Sun too.’ This is so even now. Whoever knows thus, ‘I am Brahman,’ becomes this all. Even the gods cannot prevent his becoming thus, for he becomes their self. So whoever worships another divinity (than his self) thinking that he is one and (Brahman) another, he knows not. He is like an animal to the gods. As many animals serve a man so does each man serve the gods. Even if one animal is taken away, it causes displeasure, what should one say of many (animals)? Therefore it is not pleasing to those (gods) that men should know this.
11. Verily, in the beginning this (world) was Brahman, one only. That, being one, did not flourish. He created further an excellent form, the Ksatra power, even those who are Ksatras (rulers) among the gods, Indra, Varuna, Soma (Moon), Rudra, Parjanya, Yama, Mrtyu (Death), Isana. Therefore there is nothing higher than Ksatra. Therefore at the Rajasuya sacrifice the Brahmana sits below the Ksatriya. On Ksatrahood alone does he confer this honour. But the Brahmana is nevertheless the source of the Ksatra. Therefore, even if the king attains supremacy at the end of it, he resorts to the Brahmana as his source. Therefore he who injures the Brahmana strikes at his own source. He becomes more evil as he injures one who is superior.
12. Yet he did not flourish. He created the vis (the commonalty), these classes of gods who are designated in groups, the Vasus, Rudras, Adityas, Visvedevas and Maruts.
13. He did not still flourish. He created the Sudra order, as Pusan. Verily, this (earth) is Pusan (the nourisher), for she nourishes everything that is.
14. Yet he did not flourish. He created further an excellent form, justice. This is the power of the Ksatriya class, viz. justice. Therefore there is nothing higher than justice. So a weak man hopes (to defeat) a strong man by means of justice as one does through a king. Verily, that which is justice is truth. Therefore they say of a man who speaks the truth, he speaks justice or of a man who speaks justice that he speaks the truth. Verily, both these are the same.
15. So these (four orders were created) the Brahmana, the Ksatriya, the Vaisya and the Sudra. Among the gods that Brahma existed as Fire, among men as Brahmana, as a Ksatriya by means of the (divine) Ksatriya, as a Vaisya by means of the (divine) Vaisya, as a Sudra by means of the (divine) Sudra. Therefore people desire a place among the gods through fire only, and among men as the Brahmana, for by these two forms (pre-eminently) Brahma existed. If anyone, however, departs from this world without seeing (knowing) his own world, it being unknown, does not protect him, as the Vedas unrecited or as a deed not done do not (protect him). Even if one performs a great and holy work, but without knowing this, that work of his is exhausted in the end. One should meditate only on the Self as his (true) world. The work of him who meditates on the Self alone as his world is not exhausted for, out of that very Self he creates whatsoever he desires.
16. Now this self, verily, is the world of all beings. In so far as he makes offerings and sacrifices, he becomes the world of the gods. In so far as he learns (the Vedas), he becomes the world of the seers. In so far as he offers libations to the fathers and desires offspring, he becomes the world of the fathers. In so far as he gives shelter and food to men, he becomes the world of men. In so far as he gives grass and water to the animals, he becomes the world of animals. In so far as beasts and birds, even to the ants find a living in his houses he becomes their world. Verily, as one wishes non-injury for his own world, so all beings wish non-injury for him who has this knowledge. This, indeed, is known and well investigated.
17. In the beginning this (world) was just the self, one only. He desired, ‘would that I had a wife, then I may have offspring. Would that I had wealth, then I would perform rites.’ This much indeed is the (range of) desire. Even if one wishes, one cannot get more than this. Therefore, to this day, a man who is single desires, ‘would that I had a wife, then I may have offspring. Would that I had wealth, then I would perform rites.’ So long as he does not obtain each one of these, he thinks himself to be incomplete. Now his completeness (is as follows), mind truly is his self, speech his wife, breath is his offspring, the eye is his human wealth, for he finds it with the eye, the ear his divine wealth, for he hears it with his ear. The body, indeed, is his work, for with his body he performs work. So this sacrifice is fivefold, fivefold is the animal, fivefold is the person, fivefold is all this world, whatever there is. He who knows this as such obtains all this.
பிரஹதாரண்யக உபநிஷத்
1.4
1. ஆரம்பத்தில் இந்த (உலகம்) ஒரு நபரின் வடிவத்தில் சுயமாக மட்டுமே இருந்தது. சுற்றும் முற்றும் பார்த்த அவர் சுயத்தை தவிர வேறு எதையும் காணவில்லை. அவர் முதலில் சொன்னார், 'நான் இருக்கிறேன். அதனால் நான் என்ற பெயர் எழுந்தது. எனவே, இன்றுவரை ஒருவரைப் பேசும்போது அவர் முதலில் 'இது நான்' என்று கூறுகிறார், பின்னர் அவர் வேறு எந்த பெயரைப் பெற்றாலும் பேசுகிறார். ஏனென்றால் இவை அனைத்திற்கும் முன், அவர் எல்லா தீமைகளையும் எரித்தார், எனவே அவர் ஒரு நபர். இதை அறிந்தவன், தனக்கு முன்னால் இருக்க விரும்புபவனை உண்மையாகவே எரித்துவிடுகிறான்.
2. அவர் பயந்தார். எனவே தனியாக இருப்பவர் பயப்படுகிறார். இவன் பிறகு, ‘என்னைத் தவிர வேறொன்றும் இல்லாததால், நான் எதற்குப் பயப்படுகிறேன்?’ என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டான், அப்போது அவனுடைய பயம், உண்மையாகவே, அவன் எதற்காகப் பயந்திருக்க வேண்டும்? ஒரு நொடியில் இருந்து பயம் எழுவது உறுதி.
3. அவர், உண்மையில், மகிழ்ச்சி இல்லை. எனவே தனிமையில் இருப்பவனுக்கு மகிழ்ச்சி இல்லை. அவர் ஒரு நொடி விரும்பினார். அவர் ஒரு பெண்ணைப் போலவும் ஆணாகவும் நெருக்கமாகத் தழுவினார். அந்த சுயத்தை இரண்டு பகுதிகளாக விழச் செய்தார். அதிலிருந்து எழுந்தது கணவன் மனைவி. எனவே, யாக்ஞவல்கியர் சொல்வது போல், இது (உடல்) ஒரு பாதி, பிளந்த பட்டாணியின் இரண்டில் ஒன்று போன்றது. எனவே இந்த இடம் மனைவியால் நிரப்பப்படுகிறது. அவன் அவளுடன் ஐக்கியமானான். அதிலிருந்து மனிதர்கள் உருவானார்கள்.
4. ‘என்னை தன்னிடமிருந்தே உற்பத்தி செய்துவிட்டு அவன் எப்படி என்னுடன் ஐக்கியமாக முடியும்?’ என்று நினைத்தாள். அவள் பசுவாகி, மற்றொன்று காளையாக மாறி அவளுடன் ஐக்கியமாகி அதிலிருந்து பசுக்கள் பிறந்தன. ஒன்று கழுதை, மற்றொன்று ஸ்டாலியன். ஒருவன் கழுதையாகி, மற்றவன் கழுதையாகி அவளுடன் ஐக்கியமானான்; அதிலிருந்து ஒரு குளம்பு விலங்குகள் பிறந்தன. ஒன்று செம்மறி ஆடு, மற்றொன்று வெள்ளாடு, ஒன்று செம்மறி ஆடு, மற்றொன்று ஆட்டுக்கடாவாகி அவளுடன் ஐக்கியமாகி அதிலிருந்து ஆடுகளும் ஆடுகளும் பிறந்தன. எனவே, உண்மையில், எறும்புகள் வரை ஜோடியாக உள்ள அனைத்தையும் அவர் உற்பத்தி செய்தார்.
5. இதையெல்லாம் நான் உற்பத்தி செய்ததற்காக நான் உண்மையில் இந்த படைப்பு என்று அவர் அறிந்திருந்தார். அதனால் அவன் படைப்பானான். இதை அப்படியே அறிந்தவன் அவனுடைய அந்த படைப்பில் வருகிறான்.
6. பின்பு முன்னும் பின்னுமாகத் தேய்த்து, அதன் மூலமான வாயிலிருந்தும் கைகளிலிருந்தும் நெருப்பை உண்டாக்கினான். இவை இரண்டும் (வாய் மற்றும் கைகள்) உட்புறத்தில் முடியற்றவை, ஏனென்றால் மூலமானது உட்புறத்தில் முடியற்றது. அவர்கள் (மக்கள்) ‘அவருக்குப் பலியிடுங்கள்,’ ‘மற்றவருக்குப் பலியிடுங்கள்’ என்று கூறும்போது, இவை அனைத்தும் உண்மையில் அவருடைய படைப்பு, அவரே எல்லாக் கடவுள்களும். இப்போது எது ஈரமாக இருக்கிறதோ, அது விந்திலிருந்து உற்பத்தி செய்தது, அதுதான் சோமா. இந்த முழு (உலகம்) வெறும் உணவு மற்றும் உணவை உண்பவர். சோமம் உணவு, நெருப்பு உணவை உண்பவன். இது பிரம்மாவின் மிக உயர்ந்த படைப்பாகும், அதாவது, அவர் தன்னை விட உயர்ந்த கடவுள்களைப் படைத்தார். அவர், தானே மனிதனாக இருந்தாலும், அழியாதவர்களை உருவாக்கினார். எனவே இது உயர்ந்த படைப்பு. நிச்சயமாக, இதை அறிந்தவன் இந்த உயர்ந்த படைப்பில் (படைப்பாளியாக) ஆகிவிடுகிறான்.
8. அந்த சுயம் ஒரு மகனை விட பிரியமானது, செல்வத்தை விட பிரியமானது, எல்லாவற்றையும் விட பிரியமானது மற்றும் உள்ளம் கொண்டது. தன்னைத் தவிர வேறு எதையும் பேசும் ஒருவரிடம் ஒருவர் தனக்குப் பிடித்ததை இழக்க நேரிடும், அவர் அவ்வாறு செய்வார். ஒருவன் தன்னையே அன்பாக தியானிக்க வேண்டும். எவன் தனக்குப் பிரியமானதாகக் கருதுகிறானோ, அதையே பிரியமானவன் என்று தியானிப்பவன், உண்மையாகவே அழியமாட்டான்.
9. அவர்கள் சொல்கிறார்கள், மனிதர்கள் நினைப்பதால், பிரம்மனைப் பற்றிய அறிவால், அவர்கள் அனைவரும் ஆகிறார்கள், என்ன, பிரார்த்தனை செய்யுங்கள், பிரம்மன் எதன் மூலம் தான் எல்லாமாக ஆனார் என்பதை அறிந்தாரா?
10. பிரம்மன், உண்மையில் இதுவே ஆதியில் இருந்தது. அது தன்னை ‘நான் பிரம்மன்’ என்று மட்டுமே அறிந்தது. தேவர்களில் எவர் இதைப் பற்றி விழித்தெழுந்தார்களோ, அவர் உண்மையில் அப்படித்தான் ஆனார். பார்ப்பனர்களின் விஷயத்திலும் அப்படித்தான், ஆண்களின் விஷயத்திலும். இதைப் பார்த்த வாமதேவர், ‘நான் மனுவாகவும் சூரியனாகவும் இருந்தேன்’ என்று அறிந்தார். இப்போதும் அது அப்படியே இருக்கிறது. ‘நானே பிரம்மன்’ என்று எவன் அறிகிறானோ அதுவே எல்லாமாகிறது. அவர் இவ்வாறு ஆவதை தெய்வங்களால் கூட தடுக்க முடியாது, ஏனென்றால் அவர் அவர்களின் சுயமாக மாறுகிறார். ஆதலால் எவன் ஒருவனே என்றும் (பிரம்மன்) வேறொருவனென்றும் எண்ணி (தன்னை விட) வேறொரு தெய்வத்தை வழிபடுகிறானோ, அவனுக்குத் தெரியாது. அவர் தெய்வங்களுக்கு விலங்கு போன்றவர். பல விலங்குகள் ஒரு மனிதனுக்கு சேவை செய்வது போல் ஒவ்வொரு மனிதனும் தெய்வங்களுக்கு சேவை செய்கிறான். ஒரு பிராணியை எடுத்துச் சென்றாலும் அது அதிருப்தியை உண்டாக்கும், பல (மிருகங்களை) பற்றி என்ன சொல்ல வேண்டும்? எனவே மனிதர்கள் இதை அறிவது அவர்களுக்கு (தெய்வங்களுக்கு) விருப்பமில்லை.
11. உண்மையாகவே, ஆதியில் இந்த (உலகம்) பிரம்மன், ஒருவரே. அது, ஒன்றாக இருந்ததால், மலரவில்லை. அவர் மேலும் ஒரு சிறந்த வடிவத்தை உருவாக்கினார், க்ஷத்ர சக்தி, கடவுள்களில் க்ஷத்ரர்கள் (ஆட்சியாளர்கள்), இந்திரன், வருணன், சோமா (சந்திரன்), ருத்ரா, பர்ஜன்யா, யமா, ம்ருத்யு (மரணம்), ஈசான். எனவே க்ஷத்திரத்தை விட உயர்ந்தது எதுவுமில்லை. எனவே ராஜசூய யாகத்தில் பிராமணன் சத்திரியனுக்குக் கீழே அமர்ந்திருப்பான். க்ஷத்ராஹுட் அன்று மட்டுமே அவர் இந்த மரியாதையை வழங்குகிறார். ஆனாலும் பிராமணம்தான் க்ஷத்திரத்தின் ஆதாரம். எனவே, அரசன் அதன் முடிவில் மேன்மை அடைந்தாலும், பிராமணனையே ஆதாரமாகக் கொள்கிறான். எனவே பிராமணனைக் காயப்படுத்துபவன் தன் மூலத்திலேயே தாக்குகிறான். உயர்ந்தவனைக் காயப்படுத்துவதால் அவன் மேலும் தீயவனாகிறான்.
12. ஆனாலும் அவர் செழிக்கவில்லை. அவர் வசுக்கள், ருத்ரர்கள், ஆதித்யர்கள், விஸ்வேதேவர்கள் மற்றும் மருதுகள் ஆகிய குழுக்களாக நியமிக்கப்பட்ட கடவுள்களின் வகுப்பினரை (பொதுவானது) உருவாக்கினார்.
13. அவர் இன்னும் செழிக்கவில்லை. அவர் சூத்திர வரிசையை பூசனாக உருவாக்கினார். உண்மையாகவே, இது (பூமி) பூசன் (ஊட்டமளிப்பவள்), ஏனென்றால் அவள் உள்ள அனைத்தையும் வளர்க்கிறாள்.
14. ஆனாலும் அவன் செழிக்கவில்லை. அவர் மேலும் ஒரு சிறந்த வடிவத்தை உருவாக்கினார், நீதி. இது க்ஷத்ரிய வர்க்கத்தின் சக்தி, அதாவது. நீதி. எனவே நீதியை விட உயர்ந்தது எதுவுமில்லை. ஒரு பலவீனமான மனிதன் ஒரு ராஜா மூலம் செய்வது போல் நீதியின் மூலம் வலிமையான மனிதனை (தோற்கடிக்க) எதிர்பார்க்கிறான். மெய்யாகவே, நீதி எதுவோ அதுவே உண்மை. ஆகவே, உண்மையைப் பேசும் மனிதனைப் பற்றி, அவன் நியாயம் பேசுகிறான் அல்லது நியாயம் பேசுபவனைப் பற்றி உண்மையைப் பேசுகிறான் என்று சொல்கிறார்கள். உண்மையாகவே இவை இரண்டும் ஒன்றுதான்.
15. எனவே இந்த (நான்கு வரிசைகள் உருவாக்கப்பட்டன) பிராமணர், க்ஷத்ரியர், வைசியர் மற்றும் சூத்திரர். கடவுள்களில் பிரம்மா நெருப்பாகவும், மனிதர்களிடையே பிராமணனாகவும், (தெய்வீக) க்ஷத்திரியன் மூலம் க்ஷத்ரியனாகவும், (தெய்வீக) வைசியன் மூலம் வைசியனாகவும், (தெய்வீக) சூத்திரன் மூலம் சூத்திரனாகவும் இருந்தான். ஆகவே, மக்கள் தெய்வங்களுக்கு மத்தியில் நெருப்பின் மூலமாகவும், மனிதர்களிடையே பிராமணராகவும் ஒரு இடத்தை விரும்புகிறார்கள், ஏனெனில் இந்த இரண்டு வடிவங்களாலும் (முன்னதாக) பிரம்மம் இருந்தது. எவ்வாறாயினும், எவரேனும், தனது சொந்த உலகத்தைப் பார்க்காமல் (அறியாமல்) இந்த உலகத்தை விட்டுப் பிரிந்தால், அது அறியப்படாததால், அவரைப் பாதுகாக்காது, வேதங்கள் ஓதப்படாதது போல அல்லது செய்யாத செயலாக (அவரைக் காப்பாற்றாது). ஒரு பெரிய, புனிதமான வேலையைச் செய்தாலும், அதை அறியாமல், அவனுடைய அந்த வேலை இறுதியில் தீர்ந்துவிடும். ஒருவன் தன் (உண்மையான) உலகமாக சுயத்தை மட்டுமே தியானிக்க வேண்டும். தன்னையே தன் உலகமாக நினைத்து தியானம் செய்பவனின் உழைப்பு தீர்ந்துவிடாது, அந்த சுயத்திலிருந்து தான் விரும்புவதை எல்லாம் படைக்கிறான்.
16. இப்போது இந்த சுயம், உண்மையாகவே, அனைத்து உயிரினங்களின் உலகம். அவர் காணிக்கை மற்றும் யாகங்களைச் செய்யும் அளவுக்கு, அவர் தேவர்களின் உலகமாகிறார். அவர் (வேதங்கள்) கற்றுக் கொள்ளும் வரையில், அவர் பார்ப்பனர்களின் உலகமாகிறார். பித்ருக்களுக்கு விமோசனம் செய்து, சந்ததியை விரும்புகிறாரோ, அவர் பித்ருக்களின் உலகமாகிறார். மனிதர்களுக்கு இருப்பிடமும் உணவும் அளிக்கும் அளவுக்கு அவர் மனிதர்களின் உலகமாகிறார். அவர் விலங்குகளுக்கு புல் மற்றும் தண்ணீரைக் கொடுக்கும் அளவுக்கு, அவர் விலங்குகளின் உலகமாகிறார். மிருகங்கள் மற்றும் பறவைகள், எறும்புகள் கூட தனது வீடுகளில் வாழ்வாதாரத்தைக் கண்டால் அது அவர்களின் உலகமாகிறது. மெய்யாகவே, ஒருவன் தன் சொந்த உலகத்திற்குக் காயம் ஏற்படாமல் இருப்பதை விரும்புவது போல, இந்த அறிவைப் பெற்றவனுக்கு எல்லா உயிர்களும் காயமடையாமல் இருக்கவே விரும்புகின்றன. இது உண்மையில் அறியப்பட்ட மற்றும் நன்கு ஆராயப்பட்டதாகும்.
17. ஆதியில் இது (உலகம்) வெறும் சுயம், ஒன்று மட்டுமே. அவர் விரும்பினார், 'எனக்கு ஒரு மனைவி இருந்தால், எனக்கு சந்ததி இருக்கலாம். எனக்குச் செல்வம் இருந்தால், நான் சடங்குகளைச் செய்வேன்.’ இது உண்மையில் (வரம்பு) ஆசை. ஒருவர் விரும்பினாலும், இதற்கு மேல் பெற முடியாது. ஆகையால், இன்றுவரை, ஒற்றை ஆசையில் இருக்கும் ஒரு மனிதன், ‘எனக்கு ஒரு மனைவி இருந்தால், எனக்கு சந்ததி இருக்கலாம். என்னிடம் செல்வம் இருந்தால், நான் சடங்குகளைச் செய்வேன்.’ இவை ஒவ்வொன்றையும் அவர் பெறாதவரை, அவர் தன்னை முழுமையற்றவர் என்று நினைக்கிறார். இப்போது அவனது முழுமை (பின்வருமாறு), மனம் உண்மையாகவே அவனுடைய சுயம், பேச்சு அவனுடைய மனைவி, சுவாசம் அவனுடைய சந்ததி, கண்ணே அவனுடைய மனிதச் செல்வம், ஏனென்றால் அவன் அதைக் கண்ணால் காண்கிறான், காது அவனுடைய தெய்வீகச் செல்வம். அவரது காது. உடல், உண்மையில், அவரது வேலை, ஏனெனில் அவரது உடலால் அவர் வேலை செய்கிறார். எனவே இந்த தியாகம் ஐந்தடி, ஐந்து மடங்கு விலங்கு, ஐந்து மடங்கு மனிதன், ஐந்து மடங்கு இந்த உலகம், எதுவாக இருந்தாலும். இதை அப்படியே அறிந்தவன் இதையெல்லாம் பெறுகிறான்.
